Kiedy Strauss Cafe Poland - właściciel marki MK Cafe postanowił otworzyć palarnię kawy w sieci, rozgorzała istna burza. Firma znana z masowej produkcji kaw takich jak: MK Cafe, Pedro’s, Fort, Optima czy Mildano uruchomiła internetową sprzedaż ziarna palonego na życzenie klienta. Jak ogromne emocje fakt ten wywołał u wielbicieli kawy świadczą wpisy na rozmaitych blogach tematycznych. Sama postanowiłam nie opierać się na anonimowych opiniach „eksperckich” i spróbować. I uwierz mi było warto.

Rzecz jest o kawie, lecz na początku wspomnę o pizzy, bo ta podczas mojego pobytu na tej wyspie słynącej z pięknych plaż, wcale nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Natomiast o kawie nie mogę powiedzieć tego samego.

Niedawno, bo w czasie okołowakacyjnym, przerabialiśmy kilka kawowych trendów. Po pierwsze cold brew - kawa na zimno, plus kawa nitro – czyli cold brew z dodatkiem azotu. Ponadto dziwny i niepraktyczny pomysł na kawę w rożku waflowym oraz wisienka na torcie (czy też truskawka wg Tomka Hajto) unicorn lattѐ – kawa w barwach rodem z My Little Pony. A oto i kolejna nowość…

Kolejny raz ekipa cie-kawej udała się na Warszawski Festiwal Kawy (chyba powinniśmy mieć zniżki na wejściówki :)). Tym razem już nie w Domu Braci Jabłkowskich na Brackiej ale w samym Pałacu Kultury i Nauki.

Proces tworzenia tej kawy ma bardzo stare korzenie sięgające podbojów kolonialnych i odkrywczych wypraw morskich. Choć tradycja ta nie była kultywowana, to indyjscy rolnicy powrócili do źródeł. Wieki temu europejczycy rozsmakowali się w kawie, która przewożona w nieszczelnych ładowniach statków naprzemiennie nabierała wilgoci, po czym owiewana powietrzem przenikającym przez szczeliny, schła. Ten powtarzalny i długotrwały proces nadał oryginalnego charakteru ziarnom, o czym obecnie przypominają nam kawowi producenci. 

Dawno, dawno temu, bo w XVII wieku pewien Portugalczyk, z zamiłowania i zawodu żeglarz, dotarł do wybrzeży Jemenu i portu Al-Makha (dzisiejsza Mocha). Strudzony podróżą został poczęstowany ciemnym, bardzo ożywczym naparem. Zaskoczony działaniem napoju poprosił miejscowego szejka o kilka worków ziaren. I tak podobno jemeńskie ziarna trafiły do Europy a senne miasteczko Mocha zmieniło się w duże portowe miasto o istotnym znaczeniu handlowym.

Oto kawa wzorcowa według MKCafe Fresh. Ta mieszanka południowoamerykańskich Arabik odzwierciedla to, co według prażalników tej manufaktury powinno cechować klasyczną kawę. W założeniu palarni, kawa miała wyróżniać się bogactwem aromatów z czekoladą, karmelem i cytrusami na czele. Twórcom zależało również na tym, aby była uniwersalna zarówno jeśli chodzi o metodę parzenia jak i sposób podania. Czy zamierzenia zostały osiągnięte? Przeczytajcie…

Gdy wybieram kawę lubię najpierw o niej poczytać. Nie tylko suche dane ale i historię regionu z którego pochodzi, zagłębić się w informacje o typowej dla niego florze i faunie i ogólnie łyknąć kilka interesujących smaczków. Sprawia to, że przychodzi do mnie nie samo suche, bezosobowe ziarno ale coś z ciekawym zapleczem, coś, czego faktycznie chcę zasmakować. Na Diamantinę czekałam z niecierpliwością, nawet nie ze względu na cechy ziarna ale na ich atrakcyjną osnowę, której zwyczajnie dałam się porwać.

Uważana za najpopularniejszą używkę na świecie. W Europie pojawiła się po raz pierwszy w XVI wieku, przychodząc na Stary Kontynent bezpośrednio z Etiopii. Kawa, bo o niej oczywiście mowa, towarzyszy nam każdego dnia. Dla jednych najlepsza, poranna przyjaciółka, niezawodnie pomaga w przebudzeniu. Dla innych pomocniczka w utrzymaniu energii w ciągu dnia, uczestniczy w spotkaniach towarzyskich czy biznesowych.

Kaszuby – kto nie był, niech żałuje, bo ta „chicha” część Polski potrafi zachwycić. Raki w jeziorach, lasy pełne grzybów, stadniny koni, spokój…ucieczka przed gwarem wielkich miast. To w nich sieciowe i nie sieciowe kawiarenki biją się o klientów serwując kawy jak najwyższej jakości. A czy na zapomnianych Kaszubach również mamy szansę wypić dobrą kawę? Oczywiście, że tak – wystarczy poszukać albo uruchomić szósty zmysł i zdać się na intuicję.

Są gatunki kaw, które lubimy, często popijamy, ale nie możemy o nich powiedzieć, że w swoim posmaku są unikatowe. Ot, po prostu codzienne, smaczne kawy. Jednak istnieją i takie rodzaje, których smakowy bukiet wyzwala wyobraźnię i przenosi w odległe, egzotyczne miejsca. Do tych drugich z pewnością należą kawy z Jemenu.

Potwierdza się reguła dotycząca jakościowej przewagi kaw z małych plantacji nad produktami serwowanymi kawoszom przez producentów – gigantów. Ziarna tej konkretnej, etiopskiej kawy, uprawiane są przez rolników na maleńkich plantacjach – określanych niekiedy  uprawami ogrodowymi. Recenzję piszę po wypiciu 3 torebek wyżej wspomnianej kawy. Po raz pierwszy zdarzyło mi się kupić dany rodzaj ziaren tyle razy. Szlachetna etiopska Arabika podbiła moje kubki smakowe i przyczyniła się do wypijania nadprogramowego kubka małej-czarnej dziennie. Coś pysznego. 

Oto kolejny wyrób włoskiej palarni zlokalizowanej w niewielkim miasteczku Livorno. Kawa zawdzięcza swą nazwę wysepce Meloria leżącej 7 km od wybrzeża, na Morzu Liguryjskim. Choć niewielkich rozmiarów ma swoje historyczne znaczenie – pod koniec XIII w. miała tam miejsce pamiętna bitwa pomiędzy Genuą i Pizą. Czy Arcaffe Meloria jest kawą równie godną zapamiętania?

Kawa, dzięki zawartej w niej kofeinie, uratowała już niejedną zapracowaną duszyczkę przed koszmarnym porankiem. Niejednemu studentowi ułatwiła zebranie myśli podczas trudnego egzaminu. Wiele niewyspanych mam zawdzięcza jej przetrwanie kolejnego dnia z małymi wsysaczami energii w postaci gromadki niekoniecznie uroczych dzieci. Jednak czy kawa jest dobra na wszystko? Oto pytanie, które zadać powinni sobie wszyscy Ci, których w sezonie jesienno-zimowym dopadło przeziębienie bądź co gorsza grypa.

Albert Einstein pytany o wyjaśnienie teorii względności czasu zwykł odpowiadać: „godzina spędzona na ławce w parku z piękną dziewczyną mija jak minuta, podczas gdy minuta siedzenia na rozpalonym piecu wydaje się godziną”. Nie znam się na czasie, fizyce ani przestrzeni, ale wiem jedno – rozsiadając się przy jednym ze stolików domowo stylizowanej kawiarni Coffee Station na olsztyńskiej starówce – czas dla mnie przestaje istnieć. Przekraczając próg Coffee Station moje zmysły z radością zostają otulone zewsząd zapachami świeżo mielonej arabiki, domowego ciasta, czekolady, cynamonu, wielu korzennych przypraw, a przede wszystkim... szczęścia.

Chodzi o Red-eye gravy, zwany też czasem sosem biednych ludzi (ang. poor man's gravy). To jeden z klasycznych dodatków do dań mięsnych oraz jaj sadzonych, serwowanych na południu Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ważnym składnikiem jest w nim czarna kawa.

Kawa pochodząca z kraju ludzi uśmiechniętych, energicznych, o gorącym temperamencie, ojczyzny Samby, wspaniałych plaż i nieprawdopodobnie kolorowego karnawału w Rio de Janeiro. A o dziwo brazylijska Arabica Santos charakterem zupełnie nie odpowiada temu, czego spodziewalibyśmy się po sztandarowych wyrobach tego wielce witalnego miejsca.