Interesuję się historią. Zostało mi to po serialu „Czterej Pancerni i pies”i zabawach żołnierzykami w dzieciństwie. Potem były studia w IHUW, itd. Nigdy nie przepadałem za beletrystyką. Zawsze wolałem literaturę faktu. Nie pochłaniały mnie powieści tak, jak monografie historyczne. Budowały moją wiedzę i poglądy. Nie jestem zawodowym historykiem pomimo mojego wykształcenia. Uważam jednak, że miałbym coś do powiedzenia w wielu dyskusjach na temat przeszłości. Dotyczy to również Powstania Warszawskiego.

Zaledwie wczoraj obchodziliśmy 73 rocznicę jego wybuchu. Pewnie widzieliście w przekazach telewizyjnych te tłumy osiłków na ulicach stolicy. Ogolone głowy, w rękach dymiące na czerwono race, na koszulkach symbole Polski Walczącej. Tak oto uczcili początek krwawej insurekcji, czyli godzinę „W”. Głośne okrzyki, flagi narodowe zamiast barw klubowych – prawie jak na meczu ligowym. Tylko kontekst skrajnie różny, bo pomijając heroizm tych, którym oddaje się cześć, bardzo przygnębiający – pełen zgliszcz i dziesiątków tysięcy ofiar. A w tle cwaniaczki zacierające ręce z pieniędzy, które zarabiają na tej chucpie, opylając „narodowe gadżety” ludziom pozbawionym takiej refleksji. Wiecie co o nich sądzę? To zwykłe hieny cmentarne.

Gdyby ktoś podarował mi kubek z powstańczą kotwicą i postprodukcją czarno-białej fotografii młodych żołnierzy AK na ulicznej barykadzie, natychmiast bym go przeprosił i oddałbym mu go z powrotem. A jeśli nawet nie zdobyłbym się na taki manewr i go przyjął, to schowałbym go na dnie najgłębszej szuflady. Jak można robić biznes na około 200 tysiącach ofiar cywilnych i 16 tysiącach poległych powstańców, zburzonym mieście, wypalonych do cna dobrach polskiej kultury. Wstydźcie się!